De Nederlandse toerist

Al enkele malen genoemd in eerdere stukjes, nu tijd om dieper in te gaan op deze mensen en hun gewoonten.

Hij heet Bert en is, na een carriere als buschauffeur, alweer 5 jaar met pensioen. Zijn vrouw Hannie is altijd huisvrouw geweest en heeft voor de 3 kinderen gezorgd als Bert aan het werk was. Toen alle kinderen het huis uit waren, zijn ze kleiner gaan wonen en hebben het geld gebruikt om een tweedehands caravan van te kopen. Hannie had het er in het begin nog wel moeilijk mee dat ze nu niet meer dagelijks op de koffie kon bij haar buurvrouw Tineke, maar sinds Bert thuis is, gaat dat een stuk beter.

Net als vorig jaar, en het jaar daarvoor, en het jaar daarvoor, en het jaar daarvoor, zijn Bert en Hannie in het tweede weekend van januari met Harm, de broer van Bert, met de caravan naar Monte Gordo gereden. Gelukkig was dezelfde plaats op de camping nog vrij, lekker dicht bij de toiletten in verband met Hannies blaasproblemen. De caravan is gestald, waslijn alvast uitgehangen en klapstoelen voor de deur gezet. De buren zijn dezelfde fatsoenlijke Nederlandse mensen als vorig jaar, dus het is al gauw gezellig!

Harm heeft eerder deze week een bord langs de weg zien staan met uitstapjes naar nabijgelegen steden en is deze morgen al vroeg gaan informeren wat het aanbod voor vandaag is. Er blijkt een busreis naar Faro beschikbaar te zijn, inclusief lunch! Tijdens het ontbijt (witte bolletjes van de lidl met aardbeienjam die ze van huis hebben meegenomen), stelt Harm voor om met z'n drieen van de gelegenheid gebruik te maken en Faro te bezoeken. Hannie doet uit beleefdheid alsof ze het even overweegt, maar beseft eigenlijk al direct dat hierdoor haar vaste bridgemiddag in gevaar komt en geeft te kennen dat ze geen behoefte heeft aan dit onverwachte tripje. Bert weet na 48 jaar huwelijk wel beter dan tegen zijn vrouw in te gaan en houdt wijselijk zijn mond.

Na het ontbijt gaat Harm er in zijn eentje op uit en kleden Bert en Hannie zich aan voor hun ochtendwandeling. Bert: beige korte broek met zakken aan de zijkant, blauw ruitjesoverhemd, zonnebril, beige hoed, hoge witte sportsokken gecombineerd met sandalen. Hannie: donkerblauwe korte broek, licht-groen shirt met veel te laag decollete, zonnebril en eveneens de combinatie sportsokken-sandalen.

Exact om 10:00 staan de 4 met spataderen bedekte benen in het bos. Bert krijgt de tas in z'n handen geduwd en de eerste kilometer wordt besteed aan het analyseren van het weer van vandaag. De wederzijdse conclusie: het is een prachtig weertje, maar niet zo lekker als toen in Harderwijk in augustus '78. De tocht wordt in stilte vervolgt, slechts af en toe onderbroken door het gedag zeggen tegen passerende wandelaars, op voorwaarde dat dit ook Nederlanders zijn die ze al minimaal 5x eerder hier zijn tegengekomen. Opeens blijft Hannie verschrikt staan en het duurt niet lang voordat ook bij Bert een blik vol afgrijzen op zijn gezicht verschijnt. Niet veel verderop is het bankje waar ze altijd uitrusten van 10:45 tot 11:00, maar nu is deze bezet door andere mensen! Om vertraging in hun dagprogramma te voorkomen, zit er niets anders op dan verder te lopen en de pauze op een volgend bankje te genieten. Bert is behoorlijk uit zijn hum en het pakje appelsap wat uit de tas verschijnt, smaakt hem niet half zo goed als anders. Hannie probeert het nog enigszins goed te praten, maar is zelf ook eigenlijk te zeer van streek om geloofwaardig over te komen.

Om 12:00 zijn ze terug in het dorp en zoeken ze hun vaste tafel bij eetcafe Ed&Willem. Er zijn weliswaar betere tafels beschikbaar, maar Hannie is erg gehecht aan haar plekje bij de deur. Als “die nieuwe” naar ze toe komt lopen in plaats van ober Luis, worden de rimpels in Berts voorhoofd dieper. Dit betekent dat hij opnieuw moet aanwijzen welk broodje hij zo lekker vind in plaats van dat het vanzelf voor hem neergezet wordt. Voor Hannie is het probleem nog groter: zij wil haar broodje tonijn, maar dan zonder mais, want daar raakt ze altijd zo van aan de diarree. De ober spreekt echter alleen Portugees en Engels en die talen zijn aan Hannie niet besteed. Nadat ze het voor de derde keer heeft uitgelegd en haar stemvolume inmiddels voldoende is om de klanten binnen ook mee te laten luisteren, komt er een collega van de ober voorbij die een paar woordjes Nederlands spreekt en is het probleem snel opgelost. De lunch wordt genuttigd terwijl Bert in stilte de uitvinders van kukident bedankt en het echtpaar vertrekt, nadat ze geduldig op de 40 cent wisselgeld hebben gewacht.

Het is inmiddels half twee en dus hoog tijd om richting het hotel te gaan waar over een half uur de donderdagse bridgemiddag wordt georganiseerd. Vandaag is de hoofdprijs een heus handdoekenpakket en daar kun je er nooit teveel van hebben! Hans en Berdien, hun vaste bridgemaatjes, zijn er al en hebben een plekje vrijgehouden. Hans is in Nederland lid van een bridgevereniging en ook vandaag gaat hij, onder afgunstige blikken van de andere bejaarden, aan het eind van de middag de deur uit met de grote prijs. Gelukkig is er morgen jeux de boule, een spel waar Bert en Hannie thuis in de achtertuin al maanden voor hebben geoefend en inmiddels in uitblinken, mits het kleine balletje een opvallende kleur heeft zodat Bert 'm met zijn -14 nog kan zien.

Als de avond valt en de piepers met broccoli en gehaktbal langzaam verteerd worden, worden de tandenborstels uit het bekertje gehaald en maakt het tweetal zich klaar voor de nacht. Na een klef, kunstgebitloos, kusje, kruipen ze lepeltje-lepeltje tegen elkaar aan en duurt het niet lang voordat een luid gesnurk zich bij de overige nachtelijke campinggeluiden voegt.