Druk druk druk

Het is alweer even geleden dat ik voor het laatst iets heb geschreven over hoe het hier gaat. Heb de afgelopen 3 weken non-stop bezoek gehad en vond ´t niet erg gezellig om dan de tijd te vullen met achter de laptop zitten. Amber is hier op dit moment weliswaar nog, maar zo te horen slaapt ze nog wel een tijdje.

Het begon 3 weken geleden met bezoek van mijn makers, genaamd Papa en Mama. Enkele dagen vooraf heb ik keurig alles schoongemaakt, doch 10 minuten voor het ophalen, kwam ik tot de conclusie er buitengewoon goed in geslaagd te zijn om er in 2 dagen tijd weer een puinhoop van te maken. Denk dat het voornamelijk de vermoeidheid van de reis is geweest waardoor dit moeders niet te veel is opgevallen, want de verwachte tirade bleef gelukkig uit. Terwijl zij met behulp van een vluchtig getekende plattegrond het dorp verkenden, ben ik gaan trainen en zijn we 's avonds met zn drieen gaan eten. Het grote bed heb ik die week afgestaan, want hoewel het succes van hun jarenlange opvoedpogingen door velen wordt betwijfeld, hebben ze in ieder geval geprobeerd het beste ervan te maken.

Zo is het eigenlijk de hele week gegaan: 's ochtends samen ontbijten, daarna gingen zij erop uit en liep ik mn rondjes en 's avonds kwamen we elkaar thuis weer tegen en konden we samen eten. Interessant om te ervaren hoe het is om weer een weekje thuis te wonen, denk eigenlijk dat ik het best zou uithouden als Papa en Mama niet aan het einde van de wereld zouden wonen.

Na een week was het moment aangebroken waarop de twee grote tassen met eigenaren weer richting Nederland terugmoesten en duurde het slechts enkele uren voordat de buurvrouw opeens op de deur klopte om te melden dat mijn amigo er was. Hogelijk verbaasd omdat Geert het adres helemaal niet wist, heb ik de buurvrouw maar bedankt en inderdaad de verwachte gast binnengelaten. Het bleek dat de chauffeur van de transfer inmiddels zo vaak hier is geweest, dat hij precies wist welke deur hij moest hebben.

Doordat Geert ook atleet is, waren we al gauw de hele dag met elkaar opgescheept. Erg gezellig om weer eens met iemand samen te trainen. De baan is het grootste deel van die week gesloten geweest vanwege het WK voetbal voor kinderen onder de 12 jaar, dus hebben we de oversteek gewaagd naar Spanje. De baan daar is hemelsbreed misschien nog wel dichterbij dan die hier, maar omdat je met de boot moet, duurt het allemaal toch wat langer. Daarnaast is het in Spanje natuurlijk een uur later en hielden wij daar geen rekening mee, dus in eerste instantie sloot het complex een uur eerder dan verwacht. De middagpauze hebben we in Spanje gehouden met een broodje op een terras en daarna slapen in een park in de buurt. Een zoektocht naar het toilet in het park resulteerde in de ontdekking van een heuze leeuw! Het bleek dat we per ongeluk een dierentuin binnen waren gelopen en binnen 100 meter afstand van 2 leeuwen hadden liggen slapen. Gelukkig waren de leeuwen wel goed opgesloten achter een dikke muur met hier en daar grote ramen. Geen water of hekwerk ertussen, alleen een laag enkel glas. Je kunt de dieren dus letterlijk op een centimeter afstand naderen. De tijgers en leeuwen vond iedereen eng genoeg om niet helemaal tegen het glas aan te gaan staan, maar blijkbaar zijn kinderen in de veronderstelling dat beren niet gevaarlijk zijn, dus die stonden met hun handjes tegen het glas terwijl de ouders met angstige blikken een paar stappen uit de buurt bleven.

Verder die week veel getraind, vaak naar het strand geweest, waaronder een interessante gebeurtenis waarbij mn stuur tijdens het fietsen afbrak, en uiteindelijk afgesloten met de GGL-test. Langs deze weg wil ik Geert dan ook bedanken voor het afnemen van de test en vervloeken voor de spierpijn die de nieuwe oefeningen hebben opgeleverd.

Enkele uren na Geerts vertrek was het tijd om Myrthe en Amber op te halen van het station. Zij hebben de afgelopen week min of meer de jongerenversie van Papa en Mama´s vakantie gedaan: grotendeels dezelfde trips, maar met iets meer strand en iets minder kastelen. Vermoedelijk is het mijn beschermingsdrang geweest die op zondagmorgen de deur op slot heeft gedaan, terwijl de beide dames nog lagen te slapen. Pas toen ik even na twaalf uur thuis kwam, konden ze eindelijk naar buiten. Het schuldgevoel wat Myrthe probeerde aan te praten was echter gauw verdwenen bij de conclusie dat ze nog brood gingen smeren voor onderweg en druk bezig waren de rioollucht tussen hun tanden vandaan te poetsen. Ze hadden dus sowieso nog niet eerder weggekund.

Vanochtend is Myrthe al vertrokken en morgenochtend gaat Amber ook de deur uit, dan heb ik eindelijk weer het huis voor mezelf!