Tavira

Eerder deze week al afgeblazen, maar vandaag dan toch ondernomen: De tocht naar Tavira! Hier in Vila Real doen de mensen het voorkomen alsof in Tavira werkelijk alles is wat je maar kunt bedenken, dus was het hoog tijd dit met eigen ogen te bekijken. Het dichtbijgelegen treinstation heeft al een aantal keer uitnodigend naar me gelonkt en nu is het moment aangebroken van mijn tweede Portugese treinreis. Het kopen van een kaartje gaat soepel, maar buitengekomen zie ik dat er 2 treinen klaarstaan, uiteraard zonder bordjes en dergelijke. Ik blijf even staan om te bepalen welke mijn voorkeur heeft en kies vervolgens de andere. In de coupe vraag ik aan een vrouwtje welke kant deze op gaat en het blijkt warempel de juiste te zijn. Ik zit nog niet lang op m'n stoel als ik me realiseer dat Vila Real het eindstation is en dat alle treinen vanaf hier dus naar Tavira gaan...

Na een ritje dat me nog maar eens confronteerde met het feit dat het platteland van Portugal echt nog wel achtergebleven gebied is (waarbij ze af en toe zelfs nog met ezels werken!) kom ik aan in het geprezen Walhalla. Naar aanleiding van talloze verdwaalervaringen neem ik even de tijd om goed naar het station te kijken zodat ik die later in de middag kan herkennen en tuig ik daarna vrolijk de stad in. Zoals gehoopt, verschijnt er binnen 5 minuten een bordje “Castelo” en na nog 5 minuten sta ik achter de kantelen over de stad uit te kijken, als het opeens met bakken tegelijk begint te regenen. De buien waren inderdaad voorspeld, maar komen over het algemeen toch niet, dus dit is een vervelende verrassing. Gelukkig heb ik eraan gedacht om een paraplu mee te nemen, dus het probleem is snel verholpen. Weer beneden in de kasteeltuin hoor ik van alle kanten “Het lijkt wel of we weer in Nederland zijn” en de eeuwige dooddoener “Het is goed voor de plantjes”. Waar zijn gieters dan voor uitgevonden!? Je kunt ook nergens heen zonder een kudde Nederlanders tegen te komen.

Het blijkt al snel dat de Portugezen niet op deze overvloedige regenval zijn berekend. Binnen een uur staan vrijwel alle straten blank en ontstaan hier en daar plassen die zo diep zijn dat ze me doen besluiten terug te lopen en een andere weg te kiezen. Sommige winkeliers hebben een briljante oplossing op de stoep voor hun winkel te doen verdwijnen: Ze halen gewoon een heel spoor van stoeptegels uit het trottoir, van hun winkel naar de dichtstbijzijnde put. Ben wel bang dat, bij het terugleggen van die tegels, er zoveel onderliggend zand is weggespoeld dat ze al gauw een paar centimeter lager komen te liggen. Daar zullen binnenkort nog wel de nodige bejaarden het traject voor een nieuwe heup beginnen...

Na 1,5 uur is me duidelijk dat Tavira lang niet zo groot is als verwacht en, behalve de strijd tegen het regenwater, eigenlijk niet zoveel interessants heeft. Sterker nog: hoewel ik al enige tijd aan het zoeken ben, heb ik nog niet echt een geschikte plaats gevonden om de benen wat rust te gunnen en m'n honger te stillen. Bij de 4e keer dat ik op hetzelfde pleintje terecht kom, besluit ik een krant te kopen en het naastgelegen cafe binnen te lopen wat nu wel aan m'n inmiddels diep gedaalde eisen voldoet. Geen enorme sandwiches of een lekkere pizza, wel een mooi meisje en dus een prima gelegenheid Portugees te oefenen.

Moe en doorweekt kom ik een uur later terug op het station. Een groep bejaarden heeft zich daar al genesteld en het duurt niet lang voordat een man me aanspreekt met “Wat een weertje he?”. Met een “Desculpa, diga?” is ie snel weer weg, heb echt even geen zin om zo'n 13ineendozijngesprek te voeren. De treinreis is snel voorbij en eindigt met een flinke betasting door een vrouw die haar handen nog wel erg lang op m'n kont houd voordat ze weer in evenwicht is nadat ze bijna is “gevallen”. Ja hoor, alsof ik dat trucje nooit heb geprobeerd...