Bezoek

Tim is afgelopen zaterdag aangekomen en we zijn net begonnen aan de bostraining. Het Duitse beginnende loopgroepje wat we op weg naar het bos al hebben ingehaald, is na een kleine kilometer al behoorlijk uit elkaar getrokken en komt langzaamaan langsgedruppeld. Onder hen een mager mannetje wat net iets te dicht ernaast loopt en elke keer alleen teruggaat om vervolgens met een achterblijver (ook weer heel dicht er tegenaan lopend) ons weer te passeren. Er is maar een enkele blik voor nodig om te zien dat Tims gedachte gelijk is aan de mijne: wat een irritant mannetje... Bijna aan het eind van ons programma komen we een Duits echtpaar tegen, waarvan de man ons vraagt of we het eerdere loopgroepje hebben gespot. Het magere mannetje wat zoeven nog irritant was, blijkt Dieter Baumann, de oud Olympisch kampioen 5000 meter te zijn! Als we 5 minuten later weer gepasseerd worden, is het opeens een held geworden waarvan we trots zijn in hetzelfde bos te mogen lopen. Gek eigenlijk...

“Haje Sverige! Haje Sverige! Dikkop!” We zitten aan het eind van de middag in het stadion naar het Algarve-tournooi voor damesvoetbal te kijken en de strijd gaat tussen Zweden en Noorwegen. De 150 man publiek zal gemiddeld een jaar of 70 zijn en is toch tot dusdanige spreekkoren in staat dat de Portugezen voor de zekerheid enkele agenten hebben opgetrommeld om de vrede te bewaren. Kunstgebitten, incontinentieluiers en looprekjes zijn in de landskleuren geschilderd en de eerdergenoemde kreten worden ondersteund door het ritmisch gerammel van pillendoosjes. De wedstrijd zelf is eigenlijk niet bijzonder spannend. Meest opvallende zaken zijn de ballenjongens, een dubbel aangeraakte corner (die opeens een vrije trap voor de tegenstander werd), een (voor hem) ongemakkelijke kennismaking met een jongen die dacht de enige op het toilet te zijn en zijn plasgerei nog buiten had hangen en tot slot de Noorse nummer 10, mmmm...

Het spel is geëindigd in 2-2 en zogauw we ons ervan hebben verzekerd dat we niet zijn uitgenodigd voor het achteraf douchen, halen we onze fietsen op om een geschikte dinerlocatie te zoeken. Tim heeft gisteren een leuk restaurantje gezien waar waarschijnlijk vrijwel geen toeristen komen, dus verwachtingsvol laat ik me leiden naar de verlossing van een rommelende maag. Helaas blijkt deze dicht te zijn, wat betekent dat we dezelfde weg weer terug moeten fietsen, onderwijl elkaar verwijtend dat deze nodeloze tocht de schuld van de ander is.

Plan B is een Indiaas restaurant, wat gelukkig wel open is. Het kost ongeveer tien seconden voordat we de aandacht van alle andere bezoekers hebben door het feit dat Tim vlak voor de ober staat en een eventuele klodder snot, na het verlaten van Tim's neus, nog zeker een paar seconden onderweg zou zijn voordat deze de kruin van de ober zou raken. Zogauw we aan tafel zitten, is het lengteverschil niet meer zo duidelijk en, laten we eerlijk zijn, zo grappig was het allemaal ook niet. Onze bejaarde medegasten hebben echter niet al te veel beleefd, want een kwartier later zijn we nog steeds onderwerp van gesprek totdat zich een nog interessanter onderwerp aandient: De rekening. De tafel naast ons heeft een rekening van 20 euro gekregen (voor 3 personen!) en is het daar duidelijk niet mee eens. Beide obers komen een keer langs om het toe te lichten en het vrouwtje gaat uiteindelijk akkoord. Althans, ze betaalt de rekening, maar ook als de deur achter haar dichtvalt, is het gemopper nog niet over. Aangezien alle bezoekers Nederlands zijn, heeft iedereen mee kunnen genieten van dit voorval. Sterker nog: de lopende gesprekken zijn gestaakt om te kunnen luisteren en nu de druktemakers vertrokken zijn, is niets leuker dan bespreken wat er zojuist gebeurd is. Een half uur later slaken we een zucht van verlichting als alle andere Nederlanders de deur uit zijn en maken de afspraak nooit meer ergens binnen te stappen als er een primavera-sticker op de deur zit.