Zomaar een dag

Ondanks m'n uitvoerige verslaglegging op deze site, krijg ik toch nog vaak de vraag: “Maar Rens, wat doe je dan de hele dag?”. Hierbij dan maar een gedetailleerd verslag van wat ik gisteren heb uitgevoerd. Geen uitzonderlijke gebeurtenissen, gewoon het dagelijkse leventje.

08:00 De kamer is stikdonker en volledig gedesoriënteerd ga ik op zoek naar het rode lampje van de verwarming, zodat duidelijk wordt hoe de wereld de afgelopen nacht gedraaid is. Ik doe het licht aan, graai naar m'n telefoon en gooi, nadat er een 8 in de tijd is geconstateerd, met een zwiep de dekens van me af. 's Nachts is het hier ijskoud en de tegelvloer helpt daar ook niet echt bij, dus ga ik op zoek naar schoenen die toevallig in de buurt van het bed staan, angstvallig vermijdend ook maar 1 teen op de grond te zetten.

08:15 Bij binnenkomst in de huiskamer, loop ik direct naar het raam en gooi het wagenwijd open. Als blijkt dat het regent, lig ik binnen enkele seconden weer in bed en speelt ditzelfde tafereel zich een paar uur later opnieuw af. Dit keer toont moeder natuur echter de gebruikelijke strakblauwe lucht en met een tevreden glimlach loop ik naar de keuken om een bak te vullen met heerlijke Duitse Haferflocken (aus dem vollen korn!). Er komt een pak van die vieze houdbare melk uit de koelkast (want koud proef je de smaak niet zo sterk) en met de gedachte “Dit moet een keer fout gaan”, haal ik zo'n plastic sluiting die onder de draaidop zit, eraf. Zogauw de hoeveelheid melk voldoende is om een aangenaam landschap van bergen en rivieren met de Haferflocken te creëren, komt de lepel tevoorschijn en werk ik het geheel naar binnen. De scheurkalender geeft de wijze spreuk van vandaag en op de achterkant staat altijd een verhaaltje, wat ik tijdens het ontbijt even doorlees.

08:45 Het ontbijt is verorberd en nu is het tijd om wat rompwerk te doen. 3X8 Minuten buik- en 2x3 minuten rugspieren staat vandaag op het programma. Handdoek op de grond en aan de slag!

09:15 Met zo'n lekker voldaan gevoel loop ik naar de badkamer en besluit, bij het passeren van de spiegel, dat het scheren best nog een dagje kan wachten. De mannelijke lezers herkennen dit ongetwijfeld: Als je op vakantie bent, scheer je je pas op het moment dat de jeuk op je kin zo erg wordt dat je de hele dag staat te krabben. Aangezien ik koud douche, duurt het vaak niet zo lang voordat ik er weer onder vandaan ben. Er ontsnapt een zachte “Blikskaters!” (eigenlijk een ander woord, maar m'n ouders lezen dit ook) uit m'n mond als ik me realiseer dat ik nu naakt naar de slaapkamer moet lopen, terwijl het raam nog open staat. Denk niet dat m'n arme buurvrouwtje de aanblik van dit inmiddels goddelijke lichaam op haar leeftijd nog kan hebben.

09:45 Deze week ben ik tot de conclusie gekomen dat het efficiënter is om voor de training boodschappen te doen, zodat ik daarna meer tijd over houd. Ik maak een boodschappenbriefje (jaja... suf, burgerlijk, misschien ook wel een beetje vrouwelijk), vergeet deze mee te nemen en sta even later in de supermarkt me af te vragen wat ik 5 minuten geleden ook alweer had opgeschreven. Met de helft van de spullen in m'n handen, loop ik toch maar naar de kassa. Ook nu verbaast het me weer hoe onhandig dit is ingericht, met een enorme lopende band voor de kassa, maar geen enkele ruimte erachter... En als je een karretje hebt en je begint je spullen op de band te zetten, is het niet vreemd als degene achter je ook maar gelijk daarmee begint, zodat je uiteindelijk nooit genoeg ruimte hebt voor je eigen spullen.

10:45 Ohja, nu zie ik het lijstje op de eettafel liggen en realiseer me wat ik allemaal ben vergeten. Morgen een nieuwe poging... Even de boodschappen opruimen, opzoeken wat voor training ik precies heb (dit keer heuveltraining), omkleden en dan naar het bos.

11:30 Tijdens het inlopen kom ik al tientallen wandelaars tegen. De meesten produceren een “bom dia”, of iets wat daarop lijkt, anderen een neutrale “Hello” en tot slot heb je nog een paar Nederlanders die stug “Goeiemorregeh” roepen. Eenmaal echt begonnen aan de training, trekt dat toch wel wat aandacht van de voorbijgangers: Mensen die even blijven staan om te kijken, wijzen, aanmoedigen, klappen en proberen een praatje te maken (terwijl je hooguit een minuut pauze hebt waarin je ook nog eens terug naar de voet van de helling moet lopen...). Verderop wordt het wat rustiger en is het echt fantastisch om (in januari!!!) in korte broek en mouwloos shirtje de heuvels op te knallen terwijl de adrenaline door je lichaam giert.

13:30 “Hmmm...had nu eigenlijk al op het terras willen zitten” denk ik als ik bij thuiskomst op m'n horloge kijk. De pasta gaat in de pan en ondertussen koel ik af onder de douche. 5 Minuten later sta ik me aan te kleden en ben ik, net als elke dag, vergeten dat de pasta staat te koken. Het water dat over de rand van de pan uitkomt, herinnert me hieraan terwijl het sissend van de kookplaat verdampt. Nog even de groente snijden, tonijn erbij, pasta afgieten en na het nodige roerwerk verdwijnt het maaltje in de eindeloze diepten van mijn keel. Terwijl het jarenlange werk van de orthodontist dankbaar benut wordt, ben ik in de gelegenheid m'n trainingslogboek bij te werken met de nieuwste resultaten.

14:30 Op een of andere manier schept een terras meer voldoening als je uitzicht op zee hebt, dus ben ik naar Monte Gordo gefietst en heb daar al gauw m'n vaste fietsaanvastzetlantaarnpaal gevonden. Ik heb al gauw een terras gevonden wat aan alle eisen voldoet: windscherm, zon, andere bezoekers en het al eerder genoemde uitzicht op zee. Mijn gluteus maximus heeft de zitting van de stoel nog niet geraakt, of de serveerster is al onderweg. In eerste instantie wat knorrig, maar zogauw ze merkt dat ik wat stuntelig een paar Portugese zinnetjes ten gehore breng, verschijnt een brede lach en verdwijnt ze, na een kort gesprekje, naar binnen om sinaasappels te persen.

16:00 Volledig verdiept in m'n boek, heb ik niet gemerkt dat de maximale capaciteit van het terras inmiddels bereikt is. Het duurt dan ook niet lang voordat er drie bejaarde mannen mijn kant op lopen en in een mengeling van Engels, Portugees en Nederlands vragen of ze erbij mogen komen zitten. Na mijn opzettelijk hardop uitgesproken conclusie “Oh, u bent Nederlanders!”, zijn we al gauw druk in gesprek over de omgeving, eerdere vakanties, sport en natuurlijk “vroeger”. Een uurtje later gaan de heren terug naar het hotel, de serveerster in verbijstering achterlatend over het feit dat ze ook mijn rekening van de hele middag wilden betalen.

17:30 Het ziet ernaar uit dat de zon over een half uurtje weg is, dus wat mij betreft tijd om te gaan. Het strand ziet er schitterend uit en ook nu kan ik de verleiding om langs de zee terug te fietsen niet weerstaan. Zogauw ik m'n groene huisje weer heb gevonden, gaat de fiets onderaan de trap (in het begin nam ik die nog mee naar boven, elke keer bijna de planten op de trap omstotend, maar navraag bij de buurvrouw wees uit dat het ook prima is als ie beneden staat) en wandel ik naar boven.

18:30 Dankzij het nodige snij- en roerwerk heb ik weer een schaal avondeten tevoorschijn weten te toveren. Normaal gesproken werk ik dat aan de eettafel naar binnen, onderwijl m'n Portugees bijschavend of rommelend op de laptop. Vandaag ziet het bed er echter wel heel aanlokkelijk uit, dus bij wijze van uitzondering sta ik mezelf toe het diner in de slaapkamer te nuttigen. Wel probeer ik ervoor te waken niet elke dag op bed te eten, kleren rond te laten slingeren, uit het pak te drinken in plaats van een glas en er een bende van te maken. Weet niet precies waar deze behoefte opeens vandaan komt... Mocht ik binnenkort meer van dit soort verschijnselen vertonen (trouwen, in dezelfde trui en op dezelfde fiets als mijn vrouw onze hond Fluffy uitlaten), doe dan je plicht en gooi een emmer water over me heen.

18:40 De afstandsbediening in de linker-, en de vork in de rechterhand vraagt teveel van mijn mannelijke 1-taakgerichte hersenen, dus zie ik mij genoodzaakt even te stoppen met eten om, inmiddels automatisch, naar kanaal 4 te zappen. Met enige schaamte moet ik toegeven dat ik vrijwel dagelijks “Morangos com Acucar” volg, een soap die in eerste instantie enkel de aandacht trok door de vele mooie vrouwen die hierin spelen, maar inmiddels ook interessant is geworden door het verhaal (ok, en nog steeds de mooie vrouwen).

20:00 De schaal waar het diner in zat staat weer op het aanrecht, de tandjes zijn gepoetst en die rode knop op de afstandsbediening maakt abrupt een einde aan de aftiteling van “Morangos”. Het bed is nog lekker warm omdat ik er al de hele tijd op heb gezeten en binnen een paar minuten ben ik in dromenland, wat grote gelijkenis vertoont met overdag :).