Onverwacht bezoek

Donderdagochtend kreeg ik een smsje van Tim: “Pensie, Alex komt vrijdag naar je toe”. Nadat er verschillende Alexen door het hoofd gingen, kwam ik tot de conclusie dat de kans groot was dat het de helelangeafstandloper van Atverni moest zijn. Deze conclusie werd vrijdagmiddag bevestigd toen ik bij het stadion van m'n fiets afstapte en daar inderdaad de lange, dunne gestalte van een van onze zondagochtendbostrainingsmaatjes naar buiten komt gewandeld. Terwijl we weer naar binnen lopen, staat daar de rest van de groep te wachten: 2 gezichten die ook al regelmatig in het bos gesignaleerd waren en een derde persoon die qua postuur behoorlijk uit de toon valt bij z'n reisgenoten. Maar goed, aangezien het een eerste kennismaking is en de beste man mij zowel in lengte als in schouderbreedte overtreft, slik ik de “Zo, jij ziet er ook niet uit als een hardloper!” nog even in. Later wordt dit allemaal wat duidelijker als blijkt dat hij (Remco) de vriend is van het meisje uit de groep (Helen). Om het kwartet compleet te maken, is ook Niels meegekomen.

Zaterdag heb ik weer een fantastische rustdag beleefd met urenlang terraszitten, stukje wandelen, strandliggen en meer van dat soort activiteiten, met als klap op de vuurpijl pizza! Vorig weekend heb ik de pizzagedachte nog even kunnen weerstaan, maar een uitnodiging om met z'n vijven dit wereldgerecht naar binnen te schransen, kan ik toch niet afslaan. De restaurantcrew lijkt z'n uiterste best te doen ons in verwarring te brengen door onze tafel te dekken, af te halen en weer opnieuw te dekken zonder dat we hebben gegeten, terwijl de eigenaar met grappen als “Wil je een plank bij je pizza hawaii?” ook zijn steentje bijdraagt aan de vraagtekens boven onze hoofden. Gelukkig zitten er een paar Nederlanders verderop die, ook in een pizzaria, keurig hun aardappeltjes met groente en een bal zitten te eten. Zo blijf je toch in de realiteit:) De avond wordt afgesloten in het bruisende cafe Nox, waar de enige andere bezoeker al snel na onze binnenkomst vertrekt. De zachte banken en het gezelschap van Nederlandse leeftijdgenoten maken dit wat mij betreft echter ruimschoots goed.

Zondagochtend, kwart voor 10, zit ik alweer op de tribune in het stadion even m'n email bij te werken, als m'n maatjes van de vorige dag ook op de baan verschijnen. Dit met uitzondering van Remco, die naar mijn idee als tennisser sowieso wel genoeg looptraining heeft gedaan dit weekend door zaterdag ook al mee te doen. Op hun programma staat een duurloop van 70 minuten, ik moet zelf een twaalftal sprintjes, varierend in lengte en we komen tot de conclusie dat niemand zin heeft om te ruilen. Dit is toch wel een eye-opener: ik dacht echt dat bijna elke atleet liever wat kort werk op de baan zou doen dan meer dan een uur lang (!) door de omgeving te moeten lopen.

Terwijl ik op een 300 meter uit de bocht kom (voor de niet-atleten: met dus nog 100m te gaan), zie ik vanuit een ooghoek dat Niels alweer terug is en me de laatste meters doorschreeuwt. Was alweer vergeten hoeveel het helpt als iemand je aanmoedigt, heeft misschien wel een seconde gescheelt. Even later komen de andere twee ook terug en dankzij dit schitterende zondagochtendkoor kom ik ook op de 200 meter tot de gewenste tijd. Helen blijkt even later echter helemaal niet het vriendelijke meisje te zijn dat ze de vorige avond speelde, maar de duivel zelf: Zorgvuldig wacht ze af tot ze ziet dat ik volledig buiten adem ben en klimt ze met de camera in de hand de tribune op. Eenmaal buiten mijn bereik, wordt de opname gestart en kan ik alleen maar hijgen en strompelen, terwijl ze, duidelijk genietend van de situatie, het filmpje voorziet van commentaar.

Na thuis even met de douche te hebben geknuffeld, zie ik een smsje binnenkomen van Alex waarin hij meldt dat het voetbal kijken in één van de café's hier in de buurt niet gaat lukken, het is simpelweg te druk. Of ik bij hun in het hotel meelunch en dan gelijk een paar broodjes mee wil nemen. Terwijl de pizza van gisterenavond nog door m'n hoofd spookt, zitten de mannen daar alweer aan een broodje hamburger. Het blijkt dus dat mila's, ondanks hun postuur dat een afrikaanse afkomst doet vermoeden, wel degelijk goed kunnen eten! Wat een mooie verrassing!

Later in de week nog een paar keer samen gegeten (waaronder een uitstekende stapel pannekoeken en bij vrijwel elke maaltijd kroepoek...) en nu zijn ze alweer op hun eennalaatste dag aanbeland. Hoop dat er bij de lading nieuwe atleten van aankomende vrijdag weer een leuke verrassing zit!