Op pad

Ja, leuk, die atletengroep die afgelopen vrijdag is aangekomen. Niet dus! Vanmiddag toch al gauw 20 atleten op de baan, verdeeld over 4 verschillende groepen, dus leek gezellig te worden. De eerste 3 komen mijn kant op gewandeld en als ze dichtbij genoeg zijn, probeer ik een gesprek aan te knopen. Niets! Ze zeggen gewoon niets! Enigszins verbijsterd ga ik verder met de training en kom even later een paar andere atleten tegen, die ook geen antwoord geven! Ok, ik ben al even bezig dus ruik niet meer naar viooltjes en m'n bad hair day levert waarschijnlijk ook geen positieve bijdrage, maar dit is toch niet nodig. Als ik op een laatste wanhoopspoging bij een derde groep ook geen reactie krijg, is m'n zelfvertrouwen gedaald tot het niveau van een brugklasjongetje dat er op zijn eerste schooldag vlak voor de gymles achter komt dat ie per ongeluk de onderbroek van z'n zusje aan heeft getrokken en besluit ik maar niets meer te zeggen.

Na het uitlopen kom ik voorbij een trainer gewandeld die blijkbaar wel zin heeft in een gesprek. Hij legt me uit dat de hele groep uit Denemarken komt en enkel bestaat uit autisten. Nogmaals naar de atleten kijkend, is het niveau eigenlijk niet erg hoog en is het inderdaad wel te zien dat er iets anders is. Interessant om zo'n training mee te maken, maar gezien mijn beperkte Deens en hun beperkte andere talen, houdt het daar wel mee op. Misschien volgende week meer geluk.

Deze week een bezoekje aan de ideale plaats om mensen te spreken: De Kapper! In plaats van het gebruikelijke assortiment “kort” en “heel kort” van mijn Marokkaanse kapper in Utrecht, krijg ik zo'n groot boek met foto's van de meest uiteenlopende kapsels. De keuze is vrij snel gemaakt en terwijl de kapster haar werk doet, kijken haar zusje en de eigenaresse toe. Een half uur later ben ik weer wat Portugese woordjes rijker en een kilo haar armer, alles voor het luttele bedrag van 7 euro.

Hoogtepunt van de week was toch wel het feit dat de behoefte aan iets nieuws eindelijk een keer heeft gewonnen van m'n natuurlijke luiheid! Donderdag ben ik wat vroeger gaan trainen dan normaal en na de lunch op de fiets gestapt richting Castro Marim, een dorpje hier verderop: vrij klein, gelegen tussen de heuvels en vrijwel zonder toeristen. Er waren verschillende straten in dit dorp zo stijl dat ik er op de fiets niet eens tegenop kwam omdat ik simpelweg achterover viel, tot groot vermaak van de lokale bevolking die dat ongetwijfeld stuk voor stuk zelf al veel eerder hebben ervaren.

Nadat de fiets is geparkeerd, wandel ik een pleintje op en beklim het pad dat de heuvel op leidt. Nu wordt gelijk duidelijk waarom hier bijna geen toeristen komen: Vrijwel alle toeristen zijn 60+ en dan is het vrijwel onmogelijk om op deze ongelijke paden vooruit te komen. De beklimming loont echter wel: Eenmaal boven, beland ik in een kasteeltje met museum en heb ik een schitterend uitzicht over de omgeving. Straks maar even kijken of ik een paar foto's hierbij kan zetten. Dankzij dit uitzicht weet ik ook direct hoe de brug naar Spanje te bereiken is, hoe verder het binnenland in te komen en waar de ingang naar het hiernaastliggende fort is (alsof zo'n zeldzame drang naar activiteiten nog veel vaker gaat voorkomen...). Vreemd genoeg is er namelijk een fort gebouwd op zo'n 500 meter van het kasteel. Dit is te bereiken door ergens een onopvallend steegje in te duiken, om een huis heen te lopen en dan via een onmogelijk lang pad de heuvel op te lopen.

Er is blijkbaar geen hond die deze weg heeft gevonden (en heb ook ernstige twijfels of ik dit zelf nog terug ga vinden...), dus opeens heb ik een eigen fort en zit ik heerlijk in de zon over mijn koninkrijk uit te kijken. Na een inspectie van de muren (ongeveer 8 meter dik!), besluit ik dat het er allemaal keurig bij ligt en de vijand nog niet in zicht is, dus ga ik weer terug naar het buitenpaleis in Vila Real.