Carnaval

In Nederland heb je een aantal mensen rondlopen die wat onduidelijk praten (met een zachte g en dat soort onzin) en zich al maanden geleden verheugden op de afgelopen dagen: Carnaval! Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik alle ophef nooit zo heb begrepen en het hele gebeuren altijd min of meer langs me heen heb laten gaan. Bij het omslaan van de scheurkalender en het lezen van de mededeling “carnaval” dit weekend, ging m'n hart dan ook niet veel harder kloppen dan wanneer m'n buurvrouwtje van 70 haar bh's aan de lijn hangt.

Tijdens het opsmikkelen van een schaaltje havermout beginnen de ramen enigszins te trillen en lijkt het schaaltje telkens een klein sprongetje mijn kant op te maken. In eerste instantie denk ik dat mijn liefde voor eten eindelijk wederzijds is geworden, maar nader onderzoek wijst uit dat de oorzaak in de muziek ligt die uit enorme boxen door het gehele dorp schalt. First things first, dus nadat de havermout binnen is, loop ik het balkon op om verder te zien wat mij zo ruw uit m'n ochtendmijmeringen heeft gehaald. De straten zijn versierd, iedereen is buiten en het is knalgezellig! Maar goed, eerst trainen, dan feest.

2 Uur later sta ik, na een speurtocht hoe ik tussen de dranghekken door toch thuis kom, in de keuken m'n lunch te koken als er een en ander wordt omgeroepen. De helft is onverstaanbaar, maar er komen voldoende interessante woorden tussendoor om toch weer de 10 stappen naar het balkon te maken. Grote praalwagens met danseressen erop, ondersteund door een zuid-amerikaanse beat (en niet van dat geleuter over bloemetjesgordijnen of grote bloemkolen...), zijn er de oorzaak van dat zich even later een zwarte krokante laag aan de onderkant van m'n lunch heeft gevormd. Toch maar snel naar binnen werken, dan kan ik de straat op om alles van dichtbij te bekijken. Aan de stoet met praalwagens lijkt geen einde te komen (achteraf zie ik dat ze continu een rondje rijden en dus ook echt geen einde hebben). En het meest fantastische van alles: Het heeft er alle schijn van dat er dit weekend een regel is dat vrouwen in totaal maximaal 20 vierkante centimeter aan kleding aan mogen hebben, waar de meesten voor de zekerheid maar ruim onder zijn gaan zitten. Wat glitterverf op plaatsen waar eigenlijk een kledingstuk hoort, is ook niet ongewoon.

Na afloop van de optocht gaat iedereen de cafe's en restaurants in voor een hapje en een drankje. Ik heb een paar korte gesprekjes met wat lokale mensen, maar merk al gauw dat het praten met harde muziek en 100 andere gesprekken op de achtergrond nog een stapje te ver is, dus drink m'n glas leeg, loop nog even door het dorp, en stap weer de keuken in voor het avondeten.

Sommigen van jullie kennen dat misschien wel: Als je op een of andere manier in het bezit komt van een televisieserie, kan het maanden duren voordat je gaat kijken, maar als je eenmaal bent begonnen... Zo ook bij mij deze week: Ik heb een heel seizoen Prison Break op m'n laptop staan, maar was dat al lang weer vergeten. Vlak voordat ik naar bed wil gaan, kijk ik even of het uberhaupt werkt zodat ik later deze week tijdens het eten iets te doen heb... Ja, het werkt! Even deze scene afkijken... Nou ok, dan alleen deze aflevering... Ach, morgen vrij, dus nog 1 aflevering kan wel... Ja, maar nu is het net spannend... Om een lang verhaal kort te maken: Heb niet echt veel geslapen die nacht. Papa&Mama, waar zijn jullie als ik je nodig heb om me naar bed te sturen?